„Pod dachem z liści codziennie rozgrywają się dramaty i wzruszające historie miłosne, to tam znajduje
się ostatni skrawek natury…”

„Ten, kto wie, że drzewa odczuwają ból i mają pamięć, i że drzewni rodzice żyją razem ze swoimi
dziećmi, nie będzie już mógł tak po poprostu ich ścinać… „

Peter Wohlleben, Sekretne życie drzew

Kiedy byłam dziewczynką ochoczo bawiłam się w badanie drzew – trzeba było zrobić odpowiednią
miksturę z ugniecionych traw i zielonych różności a następnie posmarować nią drzewo lub „na niby”
wstrzyknąć w ogorzałą korę zbawienny lek. Oczywistym dla mnie było, iż drzewa żyły przecież niczym
człowiek – kasztanowiec posiadał palczaste liście, wiśnia romantycznie opadała płatkami i zakochana
czerwieniła się owocami, brzoza bywała wiotką dziewoją, dąb rosłym chłopem, świerk od zawsze
świętował Wiliję… W drzewach widywałam sploty kochanków, w sękach boazerii dostrzegałam oczy.
Którz z nas nie ma w sobie wspomnienia związanego z drzewem?

Lilianna Ligęza – Jasik czyta drzewa jak owe humanoidalne twory, jej fotografie to pieśń ku chwale
uczłowieczenia natury, to osobliwy wywar z wyobraźni i światła, który łączy opozycję kultura – natura
w całość. Dostrzeganie niuansów przyrody, świadomość nieprzypadkowości rozmieszczenia drzew i
roślin wokół nich, ekosystem lasu i jego egzystencja – zawarte w książce o tytule zgodnym z wystawą
autorki – świadczą o jej fascynacji tym tematem i pogłębionej relacji z ową lekturą.

Mamy korzenie jak one, i głowy niczym korony pełne marzeń, żyjemy tak naprawdę w cyklu ciągłego
odradzania się genów, jak liść opadamy by na nowo się przebudzić, jesteśmy drzewami, których sęki
zbyt łatwo można policzyć. Sęk w tym, że Ona już wie. Autorka niniejszej wystawy jest świadoma i
wrażliwa na bliskość najważniejszych dla człowieka – drzew, nie tylko towarzyszących nam,
utrzymujących nas przy życiu, ale także odbijających niczym empatyczne lustra nasz niezwykły i
złożony byt.

Katarzyna Szlapa